Er heerst eigenlijk al jaren een taboe op eetproblemen en eetstoornissen. Mensen vinden het een lastig onderwerp om aan te snijden en bespreekbaar te maken. Het wordt er niet makkelijker op doordat er veel (voor)oordelen over eetproblematiek zijn. Het wordt tijd om de taboes rondom eetproblematiek te doorbreken en het bespreekbaar te maken. In dit artikel deel ik wat vanuit mijn eigen ervaringen, waardoor hopelijk duidelijk wordt waarom het zo belangrijk is om te praten over je eetproblematiek!

Ik heb jaren gehad waarin het onduidelijk was dat ik last had van eetbuien. Ik werd wel zwaarder, maar mijn omgeving linkte dit niet aan mijn eetbuien. Of misschien deden ze dit wel, maar werd dit nooit uitgesproken. Ik begon er zelf ook niet over; het was voor mij een dagelijkse struggle en ik schaamde me er enorm voor. Ik wilde normaal zijn, zonder deze problemen. Ik vocht hier elke dag voor, maar ik verloor het gevecht met grote regelmaat.

Er zijn zeker mensen geweest die het door hebben gehad, maar het niet in die zin naar mij benoemd hebben. Ik at vaak in het geheim, maar werd echt wel eens gezien. Ik denk dat er achter mijn rug om meer over werd besproken, dan er over mét mij werd besproken. En misschien niet eens alleen door bekenden, ik weet zeker dat onbekenden ook zo hun mening over mij hebben gehad. Als ik als ‘dikkertje’ over Utrecht Centraal heen liep met een bakje friet in mijn handen, zag ik de hoofden wel draaien. Ik kan me prima bedenken wat mensen toen gedacht moeten hebben.

En ik vond het maar wat vervelend, dat mensen een mening over mij hadden, zonder dat ze daadwerkelijk wisten wat het probleem was. Of dat ze misschien het probleem wel zagen, maar niet met mij durfden te bespreken. Juist het feit dat het zo lang mijn ding is geweest, en ik me hier zo alleen in voelde, heeft ervoor gezorgd dat het ook lang geduurd heeft voordat ik hier de juiste hulp voor kon krijgen. Het zou mij echt geholpen hebben als ik eerder iemand had gehad, met wie ik hierover praten kon. Daarom is het ook zo fijn dat er nu fora zoals Proud2Bme zijn; fora waar je, al dan niet anoniem, je verhaal kwijt kan. Waar je kan spuien, kan delen, kan luisteren en kan voelen. Herkenning vinden.

Juist het praten over je problemen kan helpen om de herkenning te vinden. Je gaat je beseffen dat je niet de enige bent. Er zijn meer mensen die hiermee strugglen. Je hoeft je er niet voor te schamen en je bent zeker niet alleen. Het is belangrijk dat je mensen vindt bij wie je jezelf kan zijn, je verhaal kwijt kan en van wie je even een knuffel kan krijgen als je die nodig hebt. Juist het feit dat je het dan niet meer alleen hoeft te doen, kan zoveel steun geven. Je hoeft je niet meer alleen te voelen, omdat je iemand hebt met wie je het delen kan. En juist als meer mensen open durven zijn, en het bespreekbaar durven te maken, gaat op de lange termijn ook helpen om de taboes te doorbreken. En juist dan zullen mensen sneller en eerder de hulp vinden die ze nodig hebben! En dat is heel belangrijk!