The ugly truth about eetbuien

aug 22, 2022Zelfbeeld0 Reacties

Na de Linschotenloop besloten Björn, Dagmar en ik eten te bestellen bij de Griek. Björn kon niet kiezen en besloot gewoon voor 2 menu’s en voor een toetje te gaan. Na het opeten van 1,5 menu én dat toetje, lag hij als een aangespoelde walvis puffend op de bank. Dagmar en ik begonnen al grappend dat hij toen eindelijk wist hoe het voelde om eetbuien te hebben. Dat dit het moment was dat je toch nog besloot een pot Ben & Jerry’s leeg te lepelen en dat daarna het moment komt, dat je jezelf beloofd dat je dit nóóit meer gaat doen… Herkenbaar anyone?

Het bovenstaande stukje is misschien wat grappend, maar ergens wel hoe het is. Dagmar en ik zijn beide bekend met eetbuien, en voeren deze strijd al jaren. Björn is gewoon een gezonde jongen, die een zak chips open trekt omdat hij daar zin in heeft, niet omdat hij zijn emoties geen plek kan geven. En ik merk al een hele poos dat eetbuien niet begrepen worden, door mensen die er zelf geen last van hebben. Logisch ook. Ik tref het gelukkig met Björn, die een en al begrip is, en me nooit veroordeeld op mijn eetbuien.

En toch, toch heb ik er moeite mee om het aan hem te vertellen als ik weer een eetbui gehad heb. Ik praat hier makkelijker over met mensen die hier ook last van hebben, omdat zij toch op een dieper niveau begrip kunnen tonen. Is dit gek? Ik weet het niet. Ik vind het soms gewoon lastig om aan ‘andere mensen’ uit te leggen, wat er precies in me omgaat als ik een eetbui heb. Hoe er opeens een sterke drang kan ontstaan (vaak vanuit opstapelende stress) om alles te eten wat los en vast zit.

Alles te eten? Ja hoor. Mijn eetbuien uiten zich niet in het opeten van 1 reep chocola. I wish. Nee, bij een echt goede eetbui kan ik zo’n 3000 à 4000 kcal weg werken. No kidding. Een reep chocola, een bak ijs, een zak chips, een pak koekjes, een zak snoepjes, croissantjes. You name it. De supermarkt ingaan en je mandje alleen maar vullen met ‘eetbui materiaal’. En je dan bij de kassa afvragen wat het meisje achter de kassa wel niet van je moet denken. Laat staan wat eetbuien eigenlijk kosten. Want gratis is het natuurlijk niet. Maar daar staat ‘eetbui Petra’ niet zo goed bij stil. ‘Eetbui Petra’ wil gewoon graag zo snel mogelijk dit voedsel allemaal wegwerken. Of het lekker is? Geen idee eigenlijk.

En daarna? Daarna is mijn hoofd misschien rustiger, maar mijn lichaam compleet onrustig. Een eetbui is namelijk een gigantische aanslag op je lichaam. Je lichaam weet niet wat het aanmoet met zoveel calorieen in één keer. En ik maak het mijn lichaam misschien nog wel iets zwaarder, omdat ik geen galblaas meer heb. Succes met het verwerken van al die vetten, lief lichaam. De eerste uren heb ik een vol en opgeblazen gevoel, vervolgens worden mijn darmen erg actief en als klap op de vuurpijl kan ik niet zo goed slapen, omdat mijn lichaam nog te druk is en omdat ik een sugarrush heb.

Laat staan hoe ik me vóel. Hoe klote ik me kan voelen. Hoe door en door ik kan balen van mezelf. Hoe uitzichtloos het soms kan lijken. Hoe slecht het is voor mijn zelfvertrouwen, en voor mijn zelfbeeld. Hoe alleen ik me op die momenten voel.

Helaas kan ik nog steeds niet zeggen dat ik van mijn eetbuien af ben. Ik heb periodes dat het erg goed gaat, en ik niet eens de drang heb. Maar ik heb ook periodes dat het minder goed gaat, en ik wekelijks – of meerdere malen per week – een eetbui heb. Momenteel probeer ik vooral om te accepteren dat het is zoals het is. Dat ik vecht tegen de eetbuien, maar dat het ook wel eens mis gaat. Dat het ook wel eens mis mág gaan. Ik faal dan niet.

Ik ben geen mislukkeling als ik af en toe een eetbui heb.

Ik ben geen mislukkeling omdat ik de verleidingen niet altijd kan weerstaan.

Ik ben geen mislukkeling als het een keer mis gaat.

Ik ben ik. Ik ben Petra. Ik heb soms last van eetbuien. Maar ik ben sterk. Ik ga misschien 7 keer onderuit, maar ik zál 8 keer opstaan.

De strijd tegen de eetbuien kan soms echt heel eenzaam voelen. Ik hoop dat jij, als je hier ook last van hebt, iemand hebt tegen wie je hierover praten kan. Ik weet hoe lastig het is om er met iemand over te praten die er geen last van heeft, die het niet lijkt te snappen. Hoe lief en geweldig mijn vriend ook is, ik durf het gesprek ook niet altijd met hem te voeren. Maar mocht je niemand hebben om mee te praten, je mag me altijd een berichtje sturen. Doe het. Want praten erover kan écht helpen!

You may like also

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *