Gisteren ging ik hardlopen. En halverwege kreeg ik een appje van Björn, mijn vriend: ‘je hebt mail!’. Nieuwsgierig als ik ben opende ik mijn mailbox (kon ik meteen daarna even mijn runningselfie maken) en zag ik dat hij een hele toffe gastblog had gemaakt om hier te plaatsen! Ik had hier al wel eens grapjes over gemaakt, maar ik had niet verwacht dat hij daadwerkelijk iets zou gaan schrijven. Zoals sommige van mijn lezers wel zullen weten, loopt Björn ‘m best aardig. Hij loopt tijden waar ik alleen maar van kan dromen. En als hij even aanzet, kan ik hem niet volgen. Behalve een goede loper is Björn de persoon die mij af en toe even een spiegel voor houdt; die aangeeft dat ik goed bezig ben, dat ik trots mag zijn als ik in de spiegel kijk en dat het niet uitmaakt dat ik mezelf soms onder #teamslak schaar. En misschien ben ik wat bevooroordeeld, maar ik vond zijn blog zo tof, dat ik mijn planning wat verschoven heb, zodat ik hem vandaag al plaatsen kan! Geef het aan als jullie meer vanuit Björn willen horen, dan kijk ik hem wel lief aan 😉
Ja, ik ren misschien wat sneller dan de gemiddelde lezer van dit artikel. Ja, ik kan misschien wat meer eten voor ik dat zie als ik kijk in de spiegel. Nee ik ben daarom niet beter dan jij.
Ik heb respect voor lopers langzamer dan ik. Zoals Petra over mij al eens in een blog schreef, moet ik er inderdaad niet aan denken om, net als zij deed, 5 uur lang over een marathon te doen.
Ik heb zelf 3 uur 34 over die marathon gedaan en dat vond ik lang zat, laat staan als ik nog eens 1,5 uur langer had moeten lopen! Ik denk dat mijn lichaam dat serieus niet aankan, daar ben ik niet voor gebouwd. 1-0 voor Petra en vast ook voor jou als lezer!
Als ik lopers met een maatje meer voorbij zie komen dan denk ik niet ‘wat ben jij nu aan het doen?’. Wie ben ik om een negatief oordeel te hebben over een ander? Ik denk dan juist ‘wat tof dat je dit doet!’. Lekker aan het lopen en kilometers aan het maken, doelen behalen, grenzen verleggen en misschien wel hard aan het werk om dromen te laten uitkomen. Daarbij nog een lange neus maken naar de mensen om je heen en lekker doen wat je doet. Ik ben bang dat ik inmiddels al met 2-0 achter sta!
En maakt het dan uit dat je minder hard loopt dan dat ik doe? Nee, totaal niet. Je loopt en je gaat sneller dan de mensen die thuis op de bank zitten en nog maar een zak chips opentrekken. Je mag serieus trots zijn op jezelf en dat vind ik van iedereen die loopt, wie je ook bent en hoe je er ook uitziet. En waarom zou ik beter zijn? Bij mij ziet het er vast allemaal wat sneller en soepeler uit maar doet dat ertoe? Aan het einde van de loop verdien ik dezelfde medaille als jij! En je zult ook merken dat net voor de finish van de wedstrijd voor jou even hard wordt gejuicht als dat er voor mij werd gedaan.
Ik hoef om hard te lopen minder te doen en soms lijkt het misschien wel alsof het komt aanwaaien (zoals Petra wel eens zeg), maar bij haar en al die andere lopers is dat anders en dat verdient veel respect. Velen van hen komen van ver, plekken waar ik nooit ben geweest en ook nooit zou willen komen. Het is mooi dat zulke mensen willen werken aan zichzelf en de strijd aangaan. De strijd tegen zichzelf, de kilo’s en de kilometers. Ik zeg 3-0 en ik geef op, ik kan dit niet meer winnen.
Je ziet het, je wint het van me. Ook al loop ik misschien snellere tijden en hoef ik niet te doen aan eetschema’s, loopschema’s, diëten of wat dan ook. De winst zit hem in heel andere dingen en niet op wat je op je horloge aan het einde van de run ziet, op de weegschaal of in de spiegel.
Ik ben trots op iedereen die loopt en mijn duimpje zal zeker weten omhoog gaan als ik je tegenkom. One big runfamily niet?
En uiteindelijk hebben we toch allemaal hetzelfde doel: we zijn bezig een mooier mens van onszelf te maken!
0 reacties